شاید بعضی از ما هنوز ربات وفادار "رابینسون" در مجموعه فیلم های "گمشده در فضا" را به خاطر داشته باشیم. این مجموعه در دهه 1960 میلادی سروصدای زیادی به پا کرد و بعدها، همنوعان این ربات(!) در سایر فیلم هایی همچون ترمیناتور، عرض اندام نمودند و به آگاهی و شعوری در حد انسان دست یافتند.
اصطلاح هوش مصنوعی (AI)، اولین بار در سال 1956 و در کنفرانس محققان دورتموث هانوفر رسمیت یافت و تا امروز، به کمک دستیارانی همچون Siri و Alexa با سرعتی عجیب به ابعاد زندگی روزمره انسان ها رخنه کرده و دندانپزشکی نیز از این قاعده مستثنا نبوده است!
یکی از کارهای روتین، ساده و روزمره دندانپزشکان را در نظر بگیرید؛ تشخیص پوسیدگی روی اشعه ایکس. پروسه های لازم برای انجام این کار شامل: مکالمه با بیمار، بررسی تاریخچه سلامتی او، مرور تصاویر پیچیده رادیوگرافی و در نهایت، معاینه مستقیم دهان او می باشد. یک دندانپزشک ماهر و باتجربه که اطلاعات علمی زیادی دارد، در وضعیتی که بیان شد با احتمال 20 درصد یا بیشتر ممکن است اشتباه کند!
اما ماشین ها، با بانک گسترده و غنی دیتاهای خود، قادر به تشخیص الگوهای معنادار هستند، آنها می توانند اطلاعات را در قالب های مختلف گفتاری، نوشتاری و تصویری دریافت کنند، تصیمات هوشمندانه در پاسخ به این اطلاعات اتخاذ کرده و از اشتباهات صورت گرفته در تصمیم گیری ها، درس بگیرند! شرط حداقل برای اینکه یک هوش مصنوعی دارای مزیت علمی باشد، انجام کار در زمانی مشابه زمان انجام گرفتن همان کار توسط انسان است. با وجود همه چالش های تکنولوژیک، ماشین ها مزایای واضح و روشنی دارند. آنها خطاهای اجتناب ناپذیر و ذاتی انسان ها را ندارند، خسته نمی شوند و بدون نوشیدن قهوه بیدار می مانند! سریع هستند و قوی و از تکرار دلزده نمی شوند! تک بعدی هستند و در زمینه وظیفه ای که تقبل کرده اند تخصص دارند. مثلا: تصاویر رادیوگرافی را بخوان و محل احتمالی پوسیدگی را تشخیص بده! به همین سادگی.
